Chce podzielić się lekturą artykułu z „PASTORES” nr 38(1)2008 (Odejścia z kapłaństwa… i powroty) ks. Andrzeja Czaja „Czy kapłaństwo to moja własność?”

Myśli zawarte w artykule przedstawię w punktach:

1. Nie ulega wątpliwości, że kapłaństwo, którym cieszą się prezbiter i biskup, jest wielkim darem zmartwychwstałego Pana (zob. J20,21-22)

a) Apostołowie nie zgłaszali się sami do Jezusa, ale on ich powoływał

b) Decyzja przyjęcia daru wymaga również aprobaty ze strony Kościoła (KKK,1578)

2. W sakramencie święceń biskupi i prezbiterzy otrzymują od Chrystusa dar świętej władzy (KK,10.18)

a) U źródła tego daru jest specjalne wylanie Ducha Świętego, które umożliwia uobecnianie Jezusa Chrystusa (KK,20-28)

b) Każdy pasterz jest szczególnie obdarowany nie dla wynoszenia się, lecz ku służbie

c) U źródła posługi kapłańskiej leży nie ludzkie poświęcenie, ale Boskie obdarowanie. Poświęcenie jest tylko konkretną formą odpowiedzi na dar, a właściwie forma przyjęcia daru. Kapłan żyje, więc przede wszystkim świadomością wielkiego obdarowania a nie poświęcenia.

3. Dar kapłaństwa jest dany człowiekowi na własność. Bóg nigdy tego daru nie wycofuje. Nie można go jednak używać dowolnie i dysponować według własnego uznania.

a) Chrystus ustanowił świętych szafarzy z myślą o dobru całego Kościoła

b) Nikt nie może sam sobie głosić Ewangelii ani udzielić laski. Dlatego potrzeba szafarzy (ministri)

c) Specyfika charyzmatu kapłaństwa polega na poznaniu autentycznych charyzmatów i kierowania ich rozwojem i należytym wykorzystaniem. (KK 12;DA 3)

d) Kapłan musi znać i kierować się zasadami rozeznawania charyzmatów wskazanymi przez św. Pawła (1Kor12,3-30)

e) O własnych siłach nie można sprostać zadaniom wynikającym ze święceń. Potrzeba żywej więzi z Chrystusem.

4. Dar do kolegialnego działania w imieniu Kościoła

a) Każdy kapłan jest „ze” wspólnoty (wzięty z konkretnej wspólnoty i czerpie ze wspólnoty apostolskiej trwającej na wieki); „wobec” wspólnoty (w imieniu i zastępstwie Chrystusa); „dla” wspólnoty (w służbie realizacji powszechnego kapłaństwa wiernych); działa „w imieniu” wspólnoty (tej powierzonej mu i całego Kościoła); działa „we wspólnocie”(w jedności kolegium biskupów bądź prezbiterów.

b) Nie można reprezentować Chrystusa, jeśli się nie respektuje, nie szanuje i nie przekazuje tego, co ustanowił Kościół

c) Prezbiter ma obowiązek podporządkowania się biskupowi. Prezbiterzy mimo związania z biskupami godnością kapłańską, są w wykonywaniu swej władzy zależni od biskupów. Prezbiter nie może godnie reprezentować Chrystusa oraz Kościoła bez podporządkowania się woli biskupa. Oczywiście w tym podporządkowaniu jest miejsce na realizację indywidualnych talentów, uwzględnianie osobowych walorów i trzeba się wręcz o to upominać.

5. Rezygnacja z daru?

a) U podstaw niektórych odejść od realizacji powołania kapłaństwa służebnego jest nieprzezwyciężony kryzys tożsamości. Oznacza to najczęściej realizację Chrystusowego Kapłaństwa po swojemu, czyli albo odejście, albo mizerne trwanie.

b) Mizerne trwanie, kiedy kapłan ma kochankę jest swego rodzaju życiem w konkubinacie. Oznacza to życie w notorycznym grzechu niekiedy nawet bez postanowienia poprawy, a więc bez możliwości rozgrzeszenia. Dochodzi, więc do świętokradztwa.

c) Odejście od posługi kapłańskiej może mieć coś z postawy Saula. Nie odstąpił od Boga, jedynie nie sprostał zadaniu. Bóg odrzucił go wyłącznie jako króla (zob. 1Sm 15,23). Nie chodzi o usprawiedliwienie sytuacji odejść. Sytuacje odejść domagają się bardzo indywidualnego podejścia. Chodzi o to, aby wspierać księdza będącego w dramatycznej sytuacji.

Ks. Andrzej Czaja (ur.1963), teolog, wykładowca na Wydziale Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i Uniwersytetu Opolskiego. Opublikował m. in. Książki Jedna osoba w wielu osobach. Pneumatologiczna eklezjologia Heriberta Muhlena i Credo in Spiritum Vivificantem. Pneumatologiczna interpretacja Kościoła jako komunii w posoborowej teologii niemieckiej.